Van Arzua naar Santiago de Compostella

Aan mij om na het mooie verslag van Romano, de laatste twee etappes op te tekenen. Na de eerste kilometers bleek al dat deze etappes sterk zullen verschillen van de anderen, enerzijds omdat we nu samen zullen lopen met de vele peregrinos die de camino Francesca of Primitovo gevolgd hebben. Maar nog veel meer omdat er ook vele flapdrollen blijken te zijn die alleen de laatste honderd kilometer lopen, waarbij hun rugzakken per busje van gereserveerde Albergue naar Albergue wordt vervoerd en die, nadat ze overal een stempel op hun pelgrimspaspoort hebben laten zetten, dan denkelijk thuis vol trots het Credential tonen, als bewijs dat ze de camino gelopen hebben! Wij hebben zelden zoveel idioten gezien die bij elke gele pijl of caminowijzer op de foto gingen, met geweldige rugzakken, volgehangen met schelpen en andere prullaria ! Ze jatten zelfs de keramieken kilometeraanduidingen van de camiowegwijzers, schande! Wel big business voor een paar slimme Spanjaarden, want de prijzen voor die " reizen " liegen er niet om. Wij hadden in elk geval het gevoel dat we in de vierdaagse liepen, tussen een peloton van debielen met proefverlof. Één parade van dikke konten, lovehandels, fancyfair kleding en samen liedjes zingen. Hoe krijg je ze bij elkaar! 
In elk geval, wij waren zoals gewoonlijk op tijd op en na een ontbijtje, waarbij we onze Escargot's nog even geknuffeld hebben, hebben we Der Manfred opgepikt en zijn we in schemering aangekuierd, lekker op ons gemakkie, lekker weer, mooie wegen , geen grote bulten met maar een kleine twintig kilometer voor de boeg. Manfred had het in het begin koud, dus Romano leende hem zijn handschoenen en de Escargots waren al vooruit aldus Manfred. Ze waren hem blijkbaar gepasseerd toen hij op ons stond te wachten, hard lopend achter eine schöne Frau aan. Wij konden ons er niks bij voorstellen, maar Manfred bleef beweren dat ze  hard liepen. Halverwege haalden we ze weer in, terwijl ze, samen met de rugzakken om, midden op het pad stil stonden om te rusten. Ze kijken daarna gelijktijdig naar links en rechts en lopen dan gelijktijdig aan. Het zijn volgens ons de enige Fransen die aan slow motion synchroon wandelen doen! Uiterst komisch. Ze zijn overigens ook geweldig aardig! Twee kilometer voor Pedrouzo, ons reisdoel voor vandaag, troffen we tot onze verbazing middenin het bos een touristenbureau aan. Al gauw bleek dat het met name denk ik, door de al eerder genoemde flapdrollen, zeer lastig was om een slaapplaats te vinden. Uiteindelijk lukte het de aardige consulent om twee kamers te vinden, weliswaar iets buiten het dorp, maar een metertje meer of minder, och. De kamers bleken prima, echter de tweepersoonkamer had maar een bed en dat was ook nog niet al te breed. Nou is Romano wel aardig en zijn we allebei ietwat smaller geworden, maar nee, stel dat we beide in bed tegelijkertijd tijd automatisch loopbewegingen gaan maken of zo, neeje! Ergens anders kijken dus. Nou dus niet, allen maar completo, completo. Manfred, die we al geadviseerd hadden toch de eenpersoonskamer te nemen, werd steeds wanhopiger. Uiteindelijk besloot hij dan toch te blijven, maar of oude  kamer er nog wel zou zijn? Hij wilde eerst bellen, zijn telefoon deed het niet, de mijne kreeg geen verbinding en de Spanjaarden die hij verzocht te bellen begrepen hem niet. Manfreds stressdrempel was blijkbaar erg laag, hij werd boos , raakte oververhit, zei verdamd noch mahl, maar uiteindelijk kwam het voor elkaar tot ieders grote opluchting. Manfred ging " aufs Zimmer " en Romano en ondergetekende besloten door te lopen. Het was per slot mooi weer, onze benen waren nog in orde en komt tijd komt raad, kortom het onbeperkte vertrouwen van de ware peregrino, dat er wel voor ons gezorgd werd. Na een uurtje stappen, een teenritueelpauze en het nuttigen van wat brood, liepen we zomaar tegen een prachtig hotel aan, dat ook nog een dubbele kamer beschikbaar had. Super de luxe bedden, mooie badkamer, niet te duur, genoeg wijn en lekker eten. Het moge duidelijk zijn dat wij inmiddels boven behoorlijk wat krediet opgebouwd hebben.
Er was een klein minpuntje. Bij het aperitief troffen we een Nederlandse peregrino die vanuit Nederland naar Santiago was gelopen, vier maanden lang met rugzak en mondharmonica! Ga er maar aan staan, hij was zeventien  kilo afgevallen, geweldig!  Hij werd opgehaald door  zijn vrouw en een huisvriend en die had een telefoon waarover ik een opmerking maakte. Vervolgens begon die aan tafel aan Romano uit te leggen waarom hij voor die bepaalde telefoon gekozen had, zo'n klein half uurtje aan een stuk, zonder adem te halen. Nou is onze Romano normaal het geduld zelve ( poehhoe! ) maar ik heb hem al die tijd niet aan durven kijken, kon ook niet want mijn buurman wilde alle filmpjes  die hij in vier maanden genomen had laten zien. Was me dat schrikken! Romano is de hele nacht onrustig gebleven! 

Van Amenal naar Santiago de Compostela.

Na lekker ontbijtje en haartjes kammen bij zonsopgang weer de file in voor de laatste kilometers. Op het eerste terrasje koffie en wifi, iPadje aan en Romano meteen boeking.commen om kamer te reserveren  in Santiago. Met enig geharrewar kwam het voor elkaar, prima kamer, middenin de oude stad met twéé bedden natuurlijk. 
Aan zo'n maatje heb wat, toch? 
Anders had er wellicht zo'n fotomodel in onze kamer gezeten.
De route was een echt feestelijk, mooi weer, veel terrasjes, oude bekenden en af en toe een klein bultje om warm te blijven. Ondanks al dat getreuzel zaten we om één uur in Santiago op een klein terrasje in zon met een Cerveza con Limon, met de rugzakken naast de stoel, te kijken naar de voorbijkomende massa.
Onze kamer is geweldig, middenin de stad, achter de kathedraal, mooie erker met zitje en uitzicht op een parkje  en het oude seminarie. Kan niet beter, alles op loopafstand.
Inmiddels door de stad geslenterd, kathedraal bezocht natuurlijk en de dingen gedaan die pelgrims doen. Gezien de enorme rij voor het Bureau del Peregrino besluiten we dat morgenvroeg maar te regelen, als de volgende busladingen nog aan het lopen zijn, wij zijn niet zo rijstaanderig. (raar woord als je het zo ziet staan eigenlijk ).

In Santiago de Compostela, zaterdag 29 september.

Was vanmorgen beetje raar. Opstaan terwijl het licht is en niet meteen je rugzak pakken, je voeten " gehwohlen" en aanwandelen. In plaats daarvan onze nette kleren aangetrokken, naar een barretje gekuierd voor koffie con leche en bocadillas, lekker maar raar. Werd er ook een beetje weemoedig van, dat rondsjouwen zullen we best missen, de leuke uitzichten, de rotte bulten, de opbloeiende kameraadschappen in de Albergues en het caminogevoel.
Deze morgen onze bewijzen van goed gedrag gehaald, geen lange rij,  het pelgrimsmuseum bezocht en natuurlijk deelgenomen aan de Pelgrimsmis in de grote kathedraal. We zijn er samen naartoe gezweefd, wat wil je, we zijn hartstikke licht met zo'n zieltje zonder zonden! Scheelt enorm!
De dienst was Indrukwekkend met al die mensen en wat gaat dat wierookvat hard en hoog.  
Vanmiddag gaan we voor jullie allen natuurlijk nog een paar kaarsjes branden, we kunnen per slot van rekening nu boven een potje breken!
Romano en ik sluiten hiermee onze lange en geweldige tocht af . Zo dadelijk plaatsen we dit en de laatste foto' s op de site.
Dank voor jullie meelezen en meeleven en tot over een paar dagen. We hebben het thuisfront en iedereen toch wel gemist. Het is tijd om naar huis te komen.


Groet en knuffels voor ieder die ze hebben wil,

Toon & Romano.