Week 2

Hallo beste mensen, bijgaand het verslag van de afgelopen week.
Excuses namens ons allebei, maar er was geen eerdere mogelijkheid om een wifi adres te vinden, vandaar de lange berichtloze periode.
Toon heeft het vorige bericht geschreven, nu is het mijn beurt.
De gebeurtenissen wellicht een beetje meer vanuit mijn waarneming.
Het volgende verslag wordt weer door Toon gemaakt.
Wens jullie veel leesplezier, en ik hoop dat het duidelijk wordt dat we een fantastische tijd hebben.

Romano en Toon natuurlijk


Vrijdag 31 augustus
Markina—Xemein 24,8 km gelopen
Nog 798 km naar Santiago

Een prachtige wandeling die leidt door de geboorteplaats van Simon Bolivar; volgens de inwoners de man die zuid Amerika bevrijdde ; dat hij daarbij meer als 50.000 mensen vermoorde , zoals de Zuid Amerikanen beweren wordt hier niet gezegd. Kwestie van vanwaar je het wil zien.
We beginnen natuurlijk weer met een klim in het donker  , met led lampen die met een elastische band op ons voorhoofd vastgemaakt zijn, over een met keien bezaaid bospad.
Na het dorpje Bolivar ontdekken we een leuke bar waar we een geweldige Tortilla met ham nemen met twee café con lechhe
Grande.
Voor de rest een mooie heuvelachtige wandeling die op het laatst erg nat wordt door de opgezette regenbui.
We hebben regencapes aangeschaft ent een speciale uitstulping waaronder de rugzak past.
We moeten elkaar helpen met het aandoen ( het uitdoen kun je na enige oefening alleen) als we er in rondlopen, zeker als het hard regent en een beetje mistig is, lijkt het alsnog twee gebochelden hun weg zoeken, leunend op hun stok (we lopen met een stok die je echt nodig hebt bij het klimmen en dalen)
We komen rond 4 uur kletsnat aan in Gernika, waar we inchequen in de refugio.
We doen onze was en gaan daarna lekker koffiedrinken op een terras in het dorp.
In een belendend restaurantje menu del dia, helemaal prima.
Zomaar wat:
Hoe belangrijk geuren zijn is voor ieder mens verschillend.
Maar de geuren zijn overweldigend.
De geur van het ochtenddauw vermengd met de aarde en boslucht bij een boswandeling om 06.00 uur.
De Geur van de zilte Oceaanwind die dagelijks je neus vult.
De geur van Eucalyptusbossen die we doorlopen of kamperfoeliestruiken die we passeren.
De geur van een slaapzaal waar je met zijn twintigen wakker ligt te worden.
De geur van vers gebakken brood als je een bakker passeert.
De geur vers gemaaid grasland.
De geur van de koeienstallen die je langsloopt.
En natuurlijk de geur van paella, gebakken vis, sardines, en tortilla's met ham !


Zaterdag 1 september
Gernika—Bilbao 29'8 kilometer gelopen
Nog 749 kilometer naar Compostella

"Bilbao here we come"

We ontbijten in de refugio, dat was voor de eerste keer in de prijs inbegrepen deze reis. Dat mocht ook wel want de refugio was voor onze inmiddels opgebouwde begrippen erg duur.  € 21 per nacht.
Toon heeft € 26 gedokt, hij heeft gisteren het diner van het huis gebruikt.
Was geen succes, maar dat had ik al verwacht, vandaar dat ik een lekker visje was gaan eten in een soort van cafetaria.
Enfin, we lopen rond half zeven de refugio uit, de stad door, na een paar keer vragen vinden we de uitgang van het dorp naar de ingang van de Camino.
En ja hoor, daar beginnen we weer, klimmen, gevolgd door klimmen en vervolgens, je raad het al , klimmen.
Jos, een vriend van Toon, had op de site van " waar ben jij nu" geschreven dat we niet moesten overdrijven, het was niet meer als het gemiddelde Limburgse landschap.
Aan mijn zolen !! De hoogte verschillen die wij per etappe moeten overbruggen zijn gemiddeld 2 tot 3 keer 300 meter ( omhoog en omlaag) , als je dan weet dat de Cauwberg in Valkenburg  slechts een hoogteverschil van 71 meter overbrugt, en dat dan iedereen al zegt dat dat zo steil is, dan heb je wel een idee wat wij moeten werken op een dag.
Enfin, zwaar ploeteren dus, normale rustpauzes om het uur, en een lange pauze rond 12 uur.
Tussendoor weer allerlei, kleine, leuke, ontmoetingen met mensen die we al meer gezien hebben.
In de middag beginnen we Bilbao te naderen.
Erg saaie weg, weliswaar vlak maar erg stedelijk.
We besluiten het laatste stuk ( we hebben inmiddels 25 kilometer gelopen)  met de metro te gaan.
We stappen uit op de plek waar we denken dat de refugio is.
Maar dat blijkt een misvatting , we zoeken ons te pletter en worden alle kanten op verwezen.
We komen zelfs terecht in een opvanghuis ( refugio) voor kinderen.
Dan lopen we tegen een Duits stel aan die we inmiddels kennen van de Camino, zij hebben een hostel geboekt, we vragen of we met hen mee kunnen, ze vinden het prima.
Vervolgens dwalen we een uur door de stad op zoek naar dat Hostel , het blijkt uiteindelijk dat dat weer ruim buiten de stad moet liggen.
We zijn het rondzwerven ( inmiddels bijna 2 uur) helemaal beu en besluiten om via een wifi terras, een hotel of hostel te gaan boeken met de iPad.
Ik zie een bar met gratis wifi en bestel daar een drankje voor ons.
De Kastelijn helpt me met het invoeren van het wachtwoord, double v grande, en andere instructies vliegen om mijn oren vergezeld van het nodige gegesticuleer met de handen, en armzwaaien.
Na 10 minuten en 4 pogingen besluit ik het op te geven, de man heeft een code van 20 karakters met cijfers, hoofdletters, kleine letters en leestekens. Die code heeft hij genoteerd op een minuscuul briefje waaruit hij declameert.
We vervolgen onze weg en lopen tegen een 3 sterren hotel aan,  hotel Simiri, gelegen aan de rand van het oude stadscentrum; we lopen binnen om naar de prijs te informeren; na wat onderhandelen blijkt dat we 2 nachten kunnen slapen voor 68 euro pp inclusief ontbijt.
Het is een mooi kraakhelder hotel met alle voorzieningen en prachtige kamers, dat doen we dus.
We krijgen van de baliemedewerker 5000 tips van wat we allemaal kunnen doen in Bilbao en de plattegrond is volkomen onleesbaar geworden door alle aantekeningen, pijlen en namen die hij hierop geschreven heeft.
We hebben ons gefocust op 1 ding, café Bilbao, want dat was volgens hem de beste plek voor tapa's !
Dus na uitgebreid gedouchet te hebben gaan we op weg.
Het café is geweldig ! De tapa's zijn super en een lust voor het oog.
Prachtige  tent zie foto van Toon, ( genomen toen hij nog op de kruk kon zitten)
Daarna gaan we de eetstraatjes in, we eindigen om 20.30, nog vroeg voor Spaanse begrippen , aan een tafel van een restaurant, waar we een heerlijk menu geserveerd krijgen.
Moe en voldaan kruipen we om 22.30 in onze mandjes, morgen een rustdag !!
Zomaar wat:
Refugio's
Refugio's zijn van vroeger uit, door de kerk opgerichte opvanghuizen voor pelgrims. De kerken ondersteunen de refugio's nog steeds, maar inmiddels zijn er ook commerciële en openbare refugio's( deze worden door de gemeente uitgebaat)
De kwaliteit van een refugio kan heel verschillend zijn.
In sommigen heb je een matras, een hele simpele douche en voor de rest niets, maar er zijn er ook met prachtige wasgelegenheden, wasmachines, gemeenschapsruimtes etc.
Een ding hebben ze gemeen, je slaap in kamers of zalen met groepen variërend van 10 tot wel 30 personen, meestal in stapelbedden.
De prijzen variëren van niets oftewel "donatio" je wordt dan geacht een donatie in een bus te gooien naar draagkracht.
Sommige kosten ruim 20 euro.
De gemiddelde prijs ligt tussen de 8 en 12 Euro.

Zondag 2 september 
Nog steeds 749 kilometer naar Compostella.

"hoezo rustdag ?"

We beginnen met een ontbijtje om half- acht. We waren allebei al wakker vanaf een uur of zes, maar dachten dat de ander nog sliep, dus we hebben ruim een uur liggen "soezen".
Na het ontbijt gaat toon proberen foto's op onze site te zetten via de computer van het Hotel. Na een paar uur klungelen met verouderde spullen ( in vergelijking met onze Mac's)  slaagt Toon erin om 7 van zijn foto's te plaatsen waarvoor hulde !
Mijn foto's kunnen we helaas niet gebruiken omdat we mijn camera of geheugenkaart niet kunnen aansluiten op de computer.
Om 11.00 uur gaan we de stad in.
We flaneren langs de rivier in oostelijke richting.
We zien prachtige gebouwen aan de oevers van de rivier en kunstig geconstrueerde bruggen over de rivier.
We passeren een romantische bloemenmarkt, en genieten van de plantsoenen en parken
 Gevuld met kletsende ouderen en joelende en spelende kinderen.
Dan doemen de contouren van het Guggenheim museum voor ons op.
Werkelijk adembenemende architectuur!
Samengesteld uit titanium platen en prachtige marmeren tegels, met een futuristische vormgeving.
Rond het museum een mooie in het museum overlopende hangbrug, fraaie aansluitende parken en waterpartijen, en vooral drommen mensen die studeren, wandelen, flaneren, koffiedrinken, luisteren naar de straatmuzikanten, of. Genieten van de buiten het museum te bewonderen kunstwerken.
We drinken koffie op een terras naast het Museum, luisteren naar de vertolking van " Michelle" op verzoek van Toon gespeeld door een muzikant ( voor mijn kennissen , de dochter van Toon en Trees heet Michelle).
Jammer dat hij het nummer Simone niet kende (voor de kennissen van Toon, zo heet onze dochter).
We besloten , mede omdat het zo een prachtig weer was, niet naar een tentoonstelling in het museum te gaan, en we slenterden terug richting hotel.
Vervolgens nemen we de metro naar ".....
De havenplaats van Bilbao.
Daar hebben we een Spaanse salade verorberd als lunch, en hebben we de haven verkend.
De brug van .... Naar portugale, is wereldberoemd en verklaard tot werelderfgoed , ontworpen met de hulp van Eiffel.
We proberen een foto bij het verslag bij te sluiten om jullie een indruk te geven.
Ik heb mijzelf vermand om samen met Toon boven over de brug te lopen, dit ondanks mijn hoogtevrees.
Het was voor mij letterlijk en figuurlijk adembenemend daar bovenop dat gevaarte.
Daarna terug naar het Hotel, nog een plaatselijke appelwijn gedronken ....
en de rugzakken weer gepakt voor morgen.
Om 20 uur nog even de deur uit voor een paar Riojas , en een paar Tapa's.
Om Half tien weer op de kamer en slapen, een heerlijke dag, ondanks dat het een rustdag was, veel gelopen en moe van alle indrukken.

Maandag 3 september 
bilbao— "Castro's Urdiales " 34 kilometer gelopen.
Nog 683 kilometer naar Compostella !

We nemen de metro uit Bilbao om de industriële omgeving van Bilbao niet door te hoeven lopen.
We stappen uit bij Portogulete.
Daar darren we rond op zoek naar de route ( de route die aangegeven wordt door gele pijlen die naar Santiago leidt)
Na een kilometer rondzwerven treffen we een Spanjaard die we vragen waar de route loopt .
Hij praat honderduit en zegt volgens ons dat hij ons naar de route zal brengen!

Maar hij loopt volgens ons gevoel de verkeerde kant uit en vraagt zelf ook aan iedereen de weg, na een kwartier komen we langs de plaats waar we uit de metro gestapt zijn :-( 
We worden onrustig , hoe zeg je tegen iemand die zich uitslooft voor je , dat je hem niet meer vertrouwd ?
Uiteindelijk komen we toch op de route, ( blij dat we niet omgedraaid zijn wat we eigenlijk wilden ) we gaan met de man op de foto en bedanken hem.
Dan volgt een fietspad van 10 kilometer dat miljoenen aan investeringen verslonden moet hebben; het gaat met bruggen over snelwegen en passen, is 3 baans, 2 banen voor fietsers, 1 voor wandelaars , we denken dat het met Europese subsidie is aangelegd !
We komen aan in La arena, een mooi kustplaatsen en worden aangesproken door Anton.
Anton is een gescheiden Duitser uit Stuttgart die verkering heeft met een op luxe georiënteerde Belgische diva uit De buurt van Eupen.
Voor meer wetenswaardigheden over zijn leven neem contact met ons op.
Anton is een beetje hulpeloos; hij is net begonnen aan de Camino en weet geen snars van wat er precies kan of moet.
Hij heeft een rugzak van 14 kilo en verschillende boekjes van de route en GPS apparatuur.
Hij loopt met ons mee; rugzak op, GPS in de ene hand en zwarte plastic zak in de andere hand met spullen die hij nodig denkt te hebben.
We proberen hem tijdens onze wandeling bij te brengen wat wij inmiddels geleerd hebben van de Camino.
Tijdens de wandeling verlaten we Baskenland ( wat een geweldig land is dat !) en komen in Cantabrie.
Uiteindelijk zijn er zo weinig overnachtingsmogelijkheden op onze route dat we besluiten via een afkorting naar Castro Urdiales te lopen.
Vanuit Bilbao gerekend hebben we nu 37 kilometer afgelegd !
We hebben ongeveer 34 kilometer gelopen.( 1900 calorieën )
De route had een paar Stijgingen  van 10 % , dus relatief gemakkelijk.
In Uriales zijn we weer door een lokale Spanjaard die met zijn kleinkind aan het wandelen was gegidst naar de Refugio.
Daar komen we uiteindelijk rond 18.00 uur aan. 
"der Anton" lauft inmiddels bijna op zijn knieën , en is blij dat wij hem deze doop hebben gegeven; hij is wel zeker dat hij morgen minder ver gaat lopen.
Ik was me ,zoals inmiddels gewoonte is geworden bij refugio's waar ze geen wasmachine hebben, met mijn kleren aan ( in eerste instantie ) wring en spoel de kleren een paar keer, en scheer me, een vast ritueel.
Daarna hang ik mijn spullen aan de waslijnen die buiten iedere refugio aanwezig zijn.
Ik ga naar de supermarkt en koop brood , worst, kaas voor ons voor morgen, wat cola en bier voor vandaag.
Dan gaan we samen met Anton weer op weg naar het dorp om wat te eten.
We landen op een terras wat leuk in het centrum van het prachtige kustplaatsje ligt.
Het menu is in verhouding duur, en ik ga op onderzoek uit.
Ik ontdek voor de eerste keer een aanbieding voor een menu " pellegrino"
Dat is een speciaal menu voor de pelgrims die onderweg zijn naar Santiago, en in veel plaatsen aangeboden wordt.
We krijgen een prachtige gemengde salade met tonijn, sla, ui, tomaat, balsamico en heerlijk vers stokbrood.
Een hoofdgerecht in een gietijzeren steelpan met gebakken aardappeltjes, stukjes ham en spiegelei, een glas bier en koffie na voor de prijs van 8 Euro !
Voldaan lopen we over de boulevard terug naar onze slaapplaats, onderweg nog 1 afzakkertje genomen.
Dan moeten we naar huis, want "der Anton, "halt's nicht mehr"
Aangekomen in de refugio een slechte verrassing, mijn sokken zijn van de wasdraad verdwenen. !
Ik mopper en spreek de beheerder aan over de diefstal, hij kan hier natuurlijk niets aan doen, maar als ze ergens van af zouden moeten blijven zijn het je schoenen en je sokken !

Het slapen is weer zoals dat in een refugio gaat.
Voor 10 uur in je mandje, sommige snurken, anderen piepen, en ik beleef nog dat een vrouw naast me verkeerd in haar hoogslaper klimt, het bed maakt een hoek van 45 graden, en door door "te duiken" slaagt zij er in een totale instorting  te voorkomen.
De knal die het neerkomen van het bed op het Frame veroorzaakt, wordt geregistreerd door de 20 aanwezigen .
Het inslapen kan opnieuw beginnen.

Dinsdag 4 september
Castro—Urdiales — Sampona 39 km
Waarvan gelopen 34
Nog 654 naar Santiago

Weer verkeerd gelopen !

We vertrekken om 6.15 uur nadat we koffie hebben warmgemaakt in de magnetron van de refugio.
De eerste kilometers gebruiken we onze hoofdlampen om de gele pijlen te kunnen zien die de route aangeven.
Daarna volgt een redelijk vlakke route ( wel 15 kilometer stijgingen en dalingen van 8/9 % !)
Onderweg ontmoeten we John, een Ier die overmorgen in Santander op het vliegtuig springt om weer te gaan werken.
We trekken ook op met "sancta Xavi"  een struise 41 jarige Spanjaard die ons de weg wil wijzen; hij weet een doorsteek.
( dat sancta heeft hij verdiend doordat hij de route al 6 keer gelopen heeft)
Dat doen we , maar Xavi is een absolute " loner" hij trekt zich niets aan van het gezelschap, hij wil alleen maar gas geven, en dat wordt mijn voet na een uurtje helemaal beu.
We gaan dus zelfstandig door , met John, maar zonder Xavi.
Later op de route, tijdens de lunch verschijnt Xavi weer, gaat vervolgens weer weg, waarna wij hem nog 2 keer tegenkomen.
We maken snel vorderingen.
We merken alle drie dat je gaandeweg steeds sterker wordt, dat stijgingen van 10% zonder noemenswaardige problemen genomen worden.
Rond 15 uur naderen we onze eindbestemming , we verheugen ons op  een was, een terras, en een Rioja natuurlijk
Maar we worden doorverwezen bij onze vraag naar een refugio !
Verder en verder van de leuke kustplaats verwijderd .
Uiteindelijk krijg ik bij het vragen naar waar de refugio nu is  te horen dat er helemaal geen refugio in de buurt is !
Dat is een beetje lullig.
Toon is zo fanatiek op het eind , dat hij zowel John als mij, er uit loopt !
John hebben we niet meer terug gezien; toen ik Toon weer tegemoet liep was ik vergezeld van Kim, een Koreaanse jongen van een jaar of 29 die ook de weg verloren was naar de refugio; voornamelijk omdat hij achter ons aan liep.
Ik voelde me een beetje verplicht aan hem en heb hem gevraagd ons te vergezellen.
De man die mij vertelde dat er geen refugio was , blijkt ook kamers te verhuren, hij biedt een kamer aan voor 50 Euro voor 3 personen.
We gaan kijken en het blijkt een verdieping van een huis te zijn, ruime badkamer, ruime salon, en een slaapkamer met 4 comfortabele bedden voor ons drieën.
Na overleg met Kim gaan we daar op in.

Tegenover "ons huis" is een prachtig strand, Toon en ik besluiten te gaan zwemmen; daar is dus niks van gekomen !
Het strand was magistraal, 4 kilometer breed en 200 meter diep helemaal voor onszelf, de zee was blauw met prachtige golven !
Maar de temperatuur van het water was verschrompelend koud !
Dus gekeerd en het terras van onze huisbaas opgedoken.
Rioja besteld, en onze nieuwe proost volzin gedeclameerd die we die middag geleerd hadden van de Ier John:
" Hear, hear, This is The prove that God excists" !
Daarna wat kleren gewassen, en de route voor morgen besproken.
Het avond eten was een "menu del dia" paella, sardines met sla , en lokale taart, vergezeld van een fles wijn, kosten 10 Euri, en hartstikke lekker. 
Rond 10 uur ons mandje in, we dachten eerst dat Kim er niet was, maar de jongeman is in ieder aspect geruisloos.

Woensdag 5 september 
Santona—Guemes 28 kilometer
Nog 631 naar santiago

We slapen uit, we staan om 7 uur op en bestellen om half acht een ontbijtje en zwaaien Kim uit.
We hebben in een gesprek gisteren besloten om het rustig aan te gaan doen.
Het mag geen prestatietocht worden waarbij je van de ene plaats naar de andere holt !
Daar zijn we het allebei over eens.
Tranquillo wordt het thema !
We vertrekken na de oudjes die ons verzorgd hebben hartelijk te hebben bedankt.
Begint meteen al goed, een klim over een smal rotspad met los duinzand, met rotsrichels, welk pad steil de berg oploopt en afgezoomd is met nare stekelstruiken.
Je hebt handen en voeten en stok nodig om te klimmen, en later ook om af te dalen.
Met name de rugzak ijs klimmen en afdalen van zulk een pad heel lastig; door die bult op je rug en het extra gewicht, wordt je normale gevoel voor evenwicht verstoord; je moet een beetjevoorover hangen om niet achterover te vallen, en dat maakt de rugzak weer veel zwaarder !
Dit was de eerste keer dat ik het idee had dat vallen het laatste zou kunnen zijn wat je hier op aarde doet.
Beneden vangen we elkaar badend in het zweet op.
De beloning is groots !
Voor ons strekt zich de Oceaan uit die over een lengte van 10 kilometer gevolgd wordt over een maagdelijk zandstrand van 200 meter.
Dan komen we aan in het dorpje ....., en drinken koffie op een terras terwijl we met 2 vrouwelijke Zwitserse studenten kletsen die de reis in 4 maanden ! Doen.
We zien ook Jozef en Tagmar weer, een Duits stel dat in het zwarte woud woont.
We besluiten een tijdje met elkaar te lopen.
Zij hebben ook de route Frances gelopen, maar vinden deze route veel zwaarder.
Tagmar verteld dat een berg van 500 meter in het Zwarte woud niet vergelijkbaar is met een berg van 300 meter hier. De stijgingspercentages ( en dalingspercentages ook natuurlijk) zijn ongelooflijk en vaak repeterend op een klim of afdaling.
Bij een voetverzorgingsstop laten we elkaar weer los en vervolgen we onze eigen weg.
We verdwalen weer !
Inmiddels geleerd van vorige ervaringen lopen we naar een stadje en oriënteren ons op basis van onze kaart in vergelijk met de daar aanwezige verkeersborden.
Uiteindelijk vinden we de route vrij gemakkelijk terug en belonen onszelf met een cola en een hamburgertje op een terras.
Rond 3 uur vinden we de refugio.
Hij ligt idyllisch op een bergtop van een alpenlandschap.
De laatste stijging is fors, maar wordt gecompenseerd door een allerhartelijkste ontvangst.
We krijgen meteen water en wijn aangeboden , en worden aan tafel genodigd in de verblijfsruimte waar wel 100 mensen kunnen zitten.
We krijgen vervolgens een soort van wittebonenschotel met gehakt, daarna een pastaschotel met gehakt en ketchup, en daarna gebakken vissen !
Daarna worden onze comfortabele slaapplaats aan gewezen, en de faciliteiten.
We zien allerlei bekenden die we enthousiast begroeten, John de Ier, Kim de Koreaan die verdwaald was, Tagmar en Jozef, Walter de Oostenrijker, een paar bekende Fransen en Spanjaarden etc. Etc.
Daardoor onstaat er een soort van Reünie sfeertje.
De refugio wordt gerund door pater ".....
Met behulp van een groot aantal mensen die in vaste dienst zijn.
Men is voor een groot deel zelf-supporting, men bakt o.a. het eigen brood.
Er kunnen wel honderd pelgrims terecht in de verschillende bijgebouwen die in de loop der tijd zijn neergezet.
Er zijn prachtige terrassen, stilteruimtes ( waar ik nu dit deel van het verslag schrijf)
Maar ook een voetbalveldje waar mensen in het gras in de schaduw liggen te slapen, mooie grastuinen waar genoeg stoelen staan om lekker onder de bomen te zitten
kletsen.
Er hangt een heel ontspannen en relaxte sfeer, je zou zweren dat je op een bezinningscursus in Oostenrijk was.
Het weer is heerlijk en we genieten met volle teugen op onze eigen manier; ik in de stilteruimtes, Toon in de tuin.
We ontmoeten die middag Maia, een net gescheiden vrouw uit Barcelona, Zwitsers, was getrouwd met Portugees.
Is architecte en spreekt 7 talen !
Verder ook Amalia, een struise jonge Nieuw Zeelandse die met Toon geoefend heeft hoe je proost moet zeggen op zijn "maori's" ( toon en Trees gaan daar dit jaar nog heen) het enige probleem was dat Toon zo fanatiek proost dat de wijn niet in zijn glas bleef.
We worden om 19.30 uit
Genodigd in de zaal van Pater......., hij gaat ons vertellen welke plagen de wereld geselen.
Ecologie, economie en naastenliefde staan onder druk.
De camino gaat over deze zaken, en we moeten minder materialistisch worden ( eten, slapen,drinken) worden !
Hij heeft de universiteit van het leven doorlopen ! Zijn verhaal duurt een uur, hij heeft gelijk maar komt op den duur wel erg tevreden met zichZelf over.
Om kwart voor negen kunnen we aan tafel.
We zijn met zijn 43 igen en hongerig als wolven.
We eten 3 borden groene soep ( we denken iets met broccoli , maar het kunnen ook bonen geweest zijn.
En daarna Spaans boeren eten, aardappels, met vaag vlees, opgediend als een soort rode soep. beist lekker.
Wijn en brood . Een appeltje als nagerecht, het was prima en heel gezellig want er werden heel wat ervaringen uitgewisseld.
Na het eten nam Pater bla bla  weer het woord voor een half  uur om Tele vertellen over zijn reizen, uiteindelijk kwam hij op de climax, we hoefden niets te betalen als we niet wilden, maar dan moest hij zijn auberge sluiten, we moesten ons niet verplichten maar een bijdrage was welkom !
We zijn eerst maar eens lekker gaan pitten

Guimes—Santader 23 kilometer
Nog 591 naar Compostella 

We staan om 7 uur op en ontbijten ( koffie , brood, jam).
Storten samen 40 Euro in "het goede doel boxje" en gaan op weg.
De ochtenddauw ligt over de bergen.
We zien buiten de Zwitserse dames staan die ons hun verbazing uitspraken over het landschap.
"Het is precies of we thuis zijn !"
Welgemoed de tocht naar Sono begonnen.
Het wordt een mooie dag , en door een mistig ochtendgloren stappen we door een sprookjesachtig landschap.
Gaandeweg wordt het vlakker, en naderen we de kust.
We komen door een plaatsje waar de mensen in opstand lijken te zijn gekomen tegen de lokale bank "Caja" overal spandoeken en borden dat hun geld gestolen is en dat de banken oplichters zijn.
Al vroeg bereiken we het veer dat ons over de baai naar onze eindbestemming zal brengen.
Santander , een stad die iets kleiner is als Eindhoven, aan zee gelegen met een mooie ouderwetse haven.
Na een tijdje zoeken vinden we de auberge, die gaat pas om 15 uur open.
We hebben dus een paar uur om lekker een terras op te zoeken met wifi om eindelijk weer eens een verslag te kunnen sturen.