Tot en met 15 september

Hallo allemaal,
Ik heb het stokje weer overgenomen van Toon.
Ik wil namens ons allereerst alle mensen die reageren via de site hartelijk bedanken.
Het is leuk om de verschillende meningen en uitingen te lezen.
Als je bijna 3 weken van huis bent is ieder teken van leven van het thuisfront als honing !
We zijn nu in de fase dat Toon en ik regelmatig de geneugten van ons "normale" leven de revue laten passeren.
De reis is geweldig, maar het vooruitzichten. Van naar huis gaan wordt ook een bonus !!


Dinsdag 11 september
Van Colombres—naar Llanes ongeveer 22 km , maar ongeveer 28 gelopen !!
Santiago de Compostella nog 455 kilometer ! 

BOETE !

Gisteravond een gezellige cabin gehuurd bij een camping aan zee.
Mooi 2 gescheiden bedden, goede wasfaciliteiten  etc.
Op een terras aan zee genoten van de fraaie baai en het prachtig droogvallende zandstrand van honderden meters, bestormd door oceaangolven met grillige witte kammen.
Daarna wat gegeten bij de camping.
We hadden Rabias als voorgerecht ( gefrituurde inktvis) en een entrecote met sla als hoofdgerecht.
Daarna naar bed.
Toen begon het feest, ik had het verschrikkelijk koud en kon niet bijgewarmd komen; ik begon last van buikkrampen te krijgen en heb vannacht wel 6 keer op het toilet gezeten om een waterige substantie te produceren.
Ik kon de maag van Toon horen rommelen, maar die leek er minder last van te hebben, wel sliep hij ook slecht , misschien wel door mijn geloop.
Om half acht op pad, terwijl ik nog zo ziek was als een hond.
Eerst 5 kilometer op de snelweg, dit omdat een nieuwe weg aangelegd werd die onze Camino " molesteerde"
Na die 5 km vroegen we de route aan een aantal Spanjaarden omdat hier de camino ons pad moest kruisen.
Ze wezen ons een mooi zeepad, we daalden af naar het strand en begonnen welgemoed het pad te volgen.
Al snel bleek het weer een G Route (grand route ) te zijn, die zich telkens over de kliff heenslingerde en vervolgens aan de andere kant weer op strandniveau uitkwam.
De vergezichten waren prachtig, maar daar had ik na een uurtje geen oog meer voor.
Ik had nog nooit zoiets gevoeld, mijn accu was totaal leeg, en ik kon me amper over die bulten heenslepen.
Ondertussen begon het ook minder met Toon te gaan.
Hij moest een aantal keer overgeven, en het werd steeds duidelijker.
We Hadden een voedselvergiftiging opgelopen !
We kwamen in een dorpje en namen een lange pauze, ik ging aan de cola en Toon aan de koffie.
We bestelden er tortilla's bij, maar ik kon geen hap door mijn keel krijgen.
Men vertelde ons in het cafeetje dat nu de route gelijk zou lopen met de Camino, dus met enige twijfel gingen we op weg.
Nou die twijfel was terecht !
Geen Camino route, wel een schier eindeloze herhaling van bulten !
Ik liep steeds trager, en werd door verschillende Camino lopers gepasseerd ( ook die konden geen andere route vinden)
Noodgedwongen moest ik steeds meer pauze's nemen, en op het laatst had ik
geen energie meer om mijn rugzak af te doen.
Ik ging dan in de kant van de weg in het hoge gras liggen in een soort van foetus houding met mijn rugzak nog aan.
Een Spaans boertje dat mij zag liggen begon luid te lachen, hij had maar een paar tandjes in dan schrale koppie van hem, maar ik had ze er met plezier uitgemept !
Maar ook daar had ik de energie niet voor natuurlijk.
Eindelijk kwam een dorpje in zicht, hoera !
Waren we er nu ?
Nee hoor, het is nog 5 kilometer zegt Toon na consultatie van zijn routeboekje.
We nemen een lange pauze met 2 cola's met citroen.
Maken intensief kennis met Lieselotte Hoi, een Deense vrouw van 68 die het nodige meegemaakt heeft in haar leven.
Daarna overleg,
Ik wil naar de grote weg lopen, en zo na 6 kilometer vlak terrein een hotelletje zoeken ( geen auberge, ik wil ongestoord slapen !)
Toon zegt dar de Gr. Route korter is, maar 4 kilometer.
Ik stel voor ieder apart te gaan, Toon de Gr. Route, ik de snelweg, we zien elkaar wel in het dorp.
Maar dat wilde Toon weer niet, we doen het samen, was zijn motto, maar hij wilde wel de kortste weg lopen.
Ik zei dat ik de route niet vertrouwde, mede omdat er een enorme berg voor het dorp, lag en ik zag die idioten die de Gr. Route uitzetten er voor aan om ons daar overheen te jagen.
We zijn tenslotte de Gr. Route maar op gegaan, had ik nooit moeten doen, het was nog veel erger als ik verwacht had.
Met stijgingen en dalingen tot een hoogte van ruim 200 meter, en daarna nog uitlopend in de verkeerde richting( dus in eerst instantie verder weg van het dorp)
De 4 kilometer hebben 1 uur en 3 kwartier stijgingen en dalingen opgeleverd.
Merkwaardigerwijs, knapte ik de laatste kilometers wat op!
Het systeem had waarschijnlijk de vijand verslagen.
Maar ik ben geloof ik nog nooit zo moe geweest, iedere spier deed zeer.
We hebben dus zonder dralen een 3 sterren hotel gepakt in het dorp (Llanes)
En ik ben meteen op bed gaan liggen.
Kon echter weer niet slapen, zeurende vermoeidheidspijn in benen en knieën .
Dus maar uitgebreid gedouchet en weer gaan rusten
Het is nu 19.40 uur en ik ben voor het eerst weer op en schrijf dit in de lobby van het Hotel.
Ik hoop dat ik er wat eten inkrijg, en dat ik straks kan slapen !
Om 8 uur stelt Toon voor te gaan eten, ik doe het, maar niet erg enthousiast, ik heb geen trek, maar eten moet !
Dus een gemengde salade besteld en wat paella, de salade net weg gekregen, de paella, schoot na 2 happen in het verleerde keelgat ( of uit het verkeerde gat, zou je ook kunnen stellen.)
Ik heb me bij Toon geëxcuseerd en ben naar het Hotel gegaan.
Geprobeerd te slapen, maar met 8 tot 10 keer naar het toilet gaan komt daar natuurlijk niet veel van.


We zitten ongeveer op de helft.
De helft van de afstand; in totaal 891 kilometer , afhankelijk van de interpretatie van verschillende route—gidsen.
Over de helft van het aantal "koninkrijken"
Baskenland, Cantabrie en nu in Asturie ( Galicië wordt het eindpunt)
Ook ongeveer op de helft van het aantal dagen dat we uit willen trekken om Compostella te halen.
Met andere woorden, we zitten op schema !

Woensdag 12 september
Llan— Ribeseya / riba de Sella 26 km
Nog 434 naar Compostella 

TREIN !

Om half acht staan we op.
Het goede nieuws is dat Toon weer redelijk fit is.
Het slechte nieuws, dat ik amper op mijn benen kan staan.
We gaan ontbijten , en voor het eerst tijdens onze tocht staat er een uitgebreid Europees ontbijt voor ons klaar, inclusief eieren, verse ham, serrano ham, en de hele mik mak die je bedenken kunt.
Enige probleem is dat ik daar niets van mag hebben !( van mezelf)
Ik heb 2 diarreeremmers ingenomen en beperk me tot een beetje thee en wat corn flakes.
Bij het bespreken van de route besluiten we dat we vandaag niet gaan lopen.
We nemen een hersteldag, het zou voor mij onmogelijk zijn in deze staat om onze normale afstand te lopen.
Om toch wat te doen te hebben besluiten we om per trein naar de volgende bestemming te reizen Ribeseya.
We lopen naar het station, en horen daar dat de trein pas om 11.10 vertrekt.
De resterende tijd gaan we op een terras zitten, het is wel veel kouder als anders en ook valt er regelmatig een buitje.
Goed getimed die ziekte van mij !
Je gaat je tijdens zo'n tocht gaandeweg steeds beter realiseren in wat voor een luxe en weelde wij leven in ons landje.
Hier zie je waslijnen met spullen die letterlijk tot op de draad versleten zijn, de gaten vallen er zichtbaar in, maar toch wordt het niet weggegooid.
Hier zie je ook veel mannen van middelbare leeftijd die hun tijd lopen te verdoen gedurende de dag, een consequentie van de extreem hoge werkloosheid in Spanje,
Wat je ook ziet zijn de moderne geeststeden, niet zoals vroeger oude dorpen met alleen maar een paar oude bewoners, nee nieuwe wijken met nieuwe huizen die niet verkocht zijn, leegstand van hele wijken met nieuwe huizen , we hebben inmiddels tientallen van dit soort mislukte bouwprojecten gezien.
De winkels lijken alles te hebben zoals bij ons, maar ook dat is slechts schijn, het product-scala is zeer beperkt en vooral van de goedkope soort.
Een juwelier heeft bijvoorbeeld alleen horloges in de etalage van 30 tot 160 Euro.
De supermarkten hebben 3 soorten vla en 4 soorten chips.

Enfin we hobbelen met de trein naar  riba de Sella (Asturische naam) oftewel Ribasaya (Spaanse naam),
Het landschap is ook vanuit de trein prachtig, maar bedekt met een wazige mist, de bergen hangen half in de wolken en het geheel maakt een sprookjesachtige maar naargeestige indruk.
Riba de Sella glanst van de regen als we aankomen. Een hotel was gauw gevonden, daarna een volgende poging gedaan om te eten, dit lukte mij helaas weer niet, waarna maar weer in mijn bed gedoken.
Om 18 uur opgestaan en verkend waar ze spaGhetti hebben; omdat het een vissersdorp is hebben alle restaurants zo'n  beetje hetzelfde menu, vis, of vis of vis natuurlijk; en daar wil ik even niet aan denken !
Uiteindelijk vinden we 1 tentje waar Spaghetti geserveerd wordt , Toon is qua eten solidair, qua drinken niet !
Ik heb al dagen zelfs geen wijntje meer willen zien !
Benieuwd hoe het morgen zal zijn ?
Ben nog even bij de bibliotheek binnen gelopen
Om een straffe kuur te kopen, ik ben nu al 2 dagen vocht aan het verliezen, langer wordt gevaarlijk !
We gaan om 9 uur naar onze kamer, even lezen en dan slapen.
Worden af en toe gewekt. Door de piep van mijn telefoon.
Oscar en Simone houden ons perfect op de hoogte van de verkiezingen !

Riba de Sella —colunga 22 kilometer
Nog 412 naar Santiago de Compostella 

We staan om kwart over zeven op.
Ik voel me beter, en heb maar 3 keer mijn bed uit gemoeten afgelopen nacht.
Ik moet tussendoor nog even kwijt "dat Toon me de afgelopen dagen enorm heeft gesteund , en zonder klagen of mopperen ons schema op mijn fysieke problemen heeft aangepast, en duimen heeft zitten draaien als ik beroerd in mijn mandje lag."



Het vertrek volgt om half acht.
Het begin van de tocht zijn we aan het " trutten" zoals Toon dat noemt.
Eerst is Toon zijn stok vergeten in het Hotel en moet terug; dan regent het en moeten we de capes weer aan doen ( heel ritueel ,al eens beschreven) , dan heb ik iets verkeerd zitten in mijn schoen ( bankje zoeken, schoen uit, sokjes goed, schoen weer aan), dan moet de cape weer uit, want regen gestopt en nu te warm !
Enfin , we waren weer op weg !
In het begin was ik nog wat slapjes en had ik de nodige pijntjes, maar gaandeweg kwam ik weer in het ritme, al was ik nog lang niet de oude !
Na een uur een teenpauze, na twee uur een lunchpauze met een stokbrood met serrano ham, als dat blijft hangen ben ik erdoor !
Het beklijft gelukkig, en welgemoed gaan we weer op weg.
De zon schijnt nu af en toe , en het weer is ideaal om te wandelen .
We kunnen nu weer volop genieten van de prachtige Asturische kust, grillig, met granieten rotsen die in zee uitsteken en mooie goudgele stranden beschermen.
We ontmoeten onderweg Victor, een 58 jarige man uit Maastricht die een kookstudio runt.
Heeft een afwisselend leven gehad, geboren in Nederland, 20 jaar in Columbia, 3 jaar in Baskenland, ruim 20 jaar in Venezuela en nu sinds een aantal jaren in Maastricht.
Toen ik hem vroeg van welke nationaliteit hij zelf vond dat hij was, verwees hij naar een oud Spaans spreekwoord: "je bent niet van het land waar je geboren wordt, je bent van het land waar je graast"
Onderweg vertelde hij nog een paar Camino anekdotes en na een paar uur scheidden onze wegen zich weer.
We vorderden goed, de wandeling was niet extreem zwaar, dus we besloten om niet te forceren.
Na Colugna komt een stevige berg van 140   
en dat is gegeven mijn fragiele toestand na 22 km te veel van het goede denken we.
Dus we zoeken een Hostel in Colugna en strijken daar rond 15.00 uur, prettig moe neer !
Op het terras overleg over de route van morgen, we hebben veel mogelijkheden , maar we moeten maar afwachten hoe het gaat met mijn gezondheid.
Zoals ik me nu voel wil ik in ieder geval die berg van 400 meter ( te beklimmen vanaf zeeniveau) zeker niet uit de route schrappen !
In het Hostel hebben ze wifi met de volgende toegangscode : F 3637 EF 06 C2 CC246 B 470.
Geweldig !
We zijn hongerig van de tocht en zien een aanbieding in ons Hostel voor Fabada, een typisch Asturiaans gerecht, moeten we proberen !
Maar dan slaat het noodlot weer toe !
Bij een toiletbezoek blijkt dat ik verre van hersteld ben, de Fabada zal even moeten wachten.
Ik haal witbrood en bananen, en Toon is lekker uit wezen eten en heeft de Fabada op, zijn beoordeling : was lekker pittig,

Voor wie het thuis ook wil proberen hierbij het recept !


Fabada Asturiana is een typisch streekgerecht uit de provincie Asturias in het noorden van Spanje. Een combinatie van witte bonen met verschillende soorten worst en vlees, een echte winterse stoofpot. Je haalt een stukje Spanje bij je in huis als je dit gerecht maakt. Je keuken ruikt heerlijk! Ik heb de morcilla meegenomen uit Spanje, deze kun je vervangen door bloedworst. De bedoeling is dat dit gerecht vrij veel vocht bevat. Mocht je het te waterig vinden, kun je altijd een deel van de bonen pureren om de saus wat meer te binden. En maak je dit gerecht een dag van te voren, dan is hij nog lekkerder.



Fabada (voor 6 personen)

500 gram gedroogde witte bonen (nacht geweekt in water)
2 plakken jamón Serrano van ongeveer 150 gram
1 hamschijf van ongeveer 500 gram
2 of 3 bakchorizoworstjes
2 varkensworstjes
1 morcilla (bloedworstje)
1 theelepel gekneusde peperkorrels
1 eetlepel paprikapoeder
wat safraandraadjes
1 laurierblaadje
1 kleine ui, geschild maar ongesneden
4 teentjes knoflook



Doe de hamschijf en de plakken jamón Serrano in een grote pan en giet er water overheen zodat alles net onderstaat. Breng het geheel aan de kook en giet het water af. Doe de bonen bij het vlees in de pan en giet er ongeveer 2 liter water bij zodat alles weer onderstaat en breng dit langzaam aan de kook. Zet hierna het vuur lager en voeg de ui, peperkorrels, paprikapoeder, safraandraadjes en laurier toe.
Laat het gerecht 2 uur zachtjes stoven op het allerlaagste vuur zonder deksel op de pan. Check regelmatig of de bonen nog onder water staan en voeg zo nodig wat water toe. Roer af en toe, maar niet teveel zodat je de bonen niet kapot maakt.
Haal na 2 uur het vlees uit de pan en snij deze in stukjes en leg deze weer terug bij de bonen. Snij de worstjes en morcilla in plakken. Verhit wat olie in de koekenpan en bak hierin zachtjes de gesneden knoflook tot hij begint te geuren, doe hier nu de chorizo, varkensworstjes en de morcilla bij en bak alles al omscheppend een beetje aan tot de chorizo zijn olie afgeeft. Doe dit mengsel inclusief het bakvet bij de bonenschotel. Laat alles nog 15 minuten zachtjes doorkoken, zodat alle smaken goed intrekken en de worstjes gaar zijn. Haal de ui en laurierblad eruit en breng op smaak met zout en eventueel extra peper.

Vrijdag 14 september
Van Colugna naar Deva ( 32 kilometer)
Nog 370 kilometer naar Santiago

We hebben de eerste 10 kilometer van de voorgenomen etappe met de bus gereden.
De reden lag in het feit dat de etappe begon met een beklimming van 140 meter die na ongeveer 15 kilometer gevolgd werd door een klim van 400 meter te veel van het goede voor een uitgemergeld persoontje zoals ik.
Dus na die 10 kilometer uitgestapt ( was inmiddels 07.30 uur en de dageraad brak aan)   
Drie kwartier vragen en zoeken naar de route die we dus na 8 keer vragen vonden. 
Dat is momenteel normaal voor ons, we weten dat het gewoon zo werkt ( of niet werkt zo je wil)
Koffie gedronken onze stokken op maat afgesteld, en vooruit met de geit. 
Na en aantal kilometers moeten we de definitieve keus maken, de route splits zich in de primitivo ( via de prachtige stad Oviedo) of we blijven de noord routevolgen met prachtige kustgezichten.
We zijn standvastig en kiezen voor de oorspronkelijke noordelijke kustroute.
Weer wonderschoon landschap, deze keer geen kusten maar prachtige bergen in kleur variërend van smaragdgroen tot zilvergrijs .
We slingeren hier vrolijk tussendoor tot de mastodont verschijnt die we mogen beklimmen.
400 meter hoogteverschil kost ons bijna 2 uur om te overbruggen, we feliciteren elkaar uitgeput op de top, en er volgt een knieën knijpende, tenen teisterende afdaling   .
Hoera we zijn in het dal, nu gaan we volgens het boekje via een vlak parkoers 
Richting de camping in diva ( er is geen refugio op de route)
We strijken neer bij een terrass en 
bestellen een heerlijke tortilla con jambon
(stokbrood met gebakken ei en serrano ham)
Kletsen wat met 2 Poolse meisjes, en proeven de heerlijk stew/soep die een Spaanse bedevaarder aan het consumeren is.
We zijn moe maar voldaan missie bijna volbracht.
We lopen vrolijk door.
Maar  wat is dat nou ¥**"~#* ( censuur van Toon) de weg gaat met een stijgingspercentages percentage van meer als 10 % omhoog en wordt al snel > 15% !
Dat stond niet inderoutebeschrijving !
Om een lang verhaal kort te maken, we klimmen weer een uur tot de hoogte van ongeveer 200 meter en zijn uitgewoond.
Gelukkig is het uitzicht op de topprachtig over de baai van Gijon.
We dalen 6 kilometer en arriveren op ons geplande overnachtingsadres.
Een camping in Deva, ongeveer 6 kilometer voor Gijon.
We checken in, harstikkeleuke camping kleine knusse cabines met 3 stapelbedden.
De 2 Poolse meiden liggen bij ons en een maedl van ongeveer 22 uit München .
Geen zorg Trees en Diny, we zijn te moe !
( excuus om niet te hoeven zeggen dat we geen kans hebben !)
We trekken onze zwembroekies aan En vleien ons aan de rand van het zwembad op comfortabele ligstoelen .
Wie zei er dat  het leven zwaar was ?
Wij niet !
Rond half acht gaan we aan tafel bij het campingrestaurant, en om 21.30 uur in onze mandjes.
Onze cabine-genoot , een gitaar spelende Fransman, was druk aan het oefenen en dreigde ons uit de slaap te houden.
God was ons genadig er brak een snaar.

15 september 2012
Deva —Arviles 26 kilometer 
Nog 344 kilometer naar Santiago

Toon staat om half zeven al onder douche.
Ik ben wakker geworden, ook al doet Toon nog zo voorzichtig, rond die tijd wordt ik van alles wakker !
Rond kwart over zeven lopen we een prachtige dageraad in, richting Gijon.
Het zou nog 6 kilometer zijn naar de stad
Maar het begint al met een "omleiding" .
Ik wil rechtstreeks naar de centraal gelegen kerk, maar Toon wil verstandig als altijd de route volgen.
We doen dat dus.
De route is volkomen onbegrijpelijk en wordt door ons verscheidene malen uit het oog verloren.
Al met al duurt het 3 !! Uur voor we de stad door zijn , terwijl we op een goed uurtje gerekend hadden.
In tegenstelling tot het begin van onze tocht nemen we gewoon de teenpauzes en de koffiepauzes, hoever we ook op het eventuele schema achterlopen maakt niet uit .
Vanuit de noordkant van de stad komen we snel vooruit en belanden we ( weer via industrieterreinen) s-middags in Arviles.
Met name de staalproductie fabrieken die we voorbij komen zijn enorm !
Te vergelijken met onze hoogovens, staalfabrieken, hoogovens, cokesproductie, maar het meest deprimerend waren de door de staalfabrikanten gebouwde arbeidershuizen.
Troosteloze wijken van grijze grauwe huizen die in eigendom van het staalbedrijf zijn; die bevolkt werden en  dus gehuurd worden door arbeiders van het Staalbedrijf.
Waarschijnlijk zijn de lokale winkels ook in eigendom van het staalbedrijf; een constructie zoals vroeger bij de staatsmijnen, 60% van het verdiende geld wordt zo weer teruggestort in de geldmachine van het bedrijf !
Geen wonder dat er vakbonden ontstaan zijn.
De refugio ligt aan de rand van de stad en we worden vriendelijk ontvangen.

De zaal is erg groot ( 40 bedden in 1 ruimte) maar het feit dat het stalen bedden zijn geeft de doorslag ( geen gepiep)
We mogen zelf de plek uitkiezen en nestelen ons bij een buitendeur en bij een stopcontact.
Er slapen ook wat ongure figuren hebben we gezien ,dus we nemen al onze kostbare en belangrijke spulletjes mee de stad in als we wat gaan drinken.
We gaan een terras zoeken met wifi en hopen dan dit verslag naar jullie te mailen .

Ik wens jullie namens Toon en mij een geweldig weekend uit een zonnig Spanje

Adios
Romano