Van Asturië naar Galicië

Van Asturië naar Galicië.

Zondag 16 september.
Met veel plezier verlaten we de Alberque in Avilés, te groot en het voelde niet prettig. Het stadje was overigens fantastisch, erg leuk gerestaureerd oud centrum, prima onderhouden en gezellig druk. Bij binnenkomst liepen we al meteen tegen een trouwerij aan met veel sjiek en doedelzakspelers. Leken wel Schotten compleet met korte rokjes.
De route het stadje uit was klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Als je op de hoogteprofielen kijkt, denk je dat moet niet kunnen, maar als je van zeeniveau naar 200 meter gaat ga je eerst naar 100 dan wer naar 25 , dan weer naar 150 enz. Uiteindelijk kom je dan helemaal plat boven, je wordt gewoon over elke bult omhoog en omlaag geleid, de eikels. De route voerde deels langs de kust met prachtige vergezichten, zeer de moeite.
s'Avonds slapen we als baby's. De Alberque in Muros de Nalón, een stadje dat aan zee en de monding van de ria Malon ligt, waar we na uren stappen met en gemiddelde snelheid van 3 km per uur belanden, is een aangename verrassing. Leuk gebouw, leuke ligging, prima. Ook het stadje was leuk, leuke terrasjes, prima eten voor weinig en gezellig. We ontmoeten hier weer een oude bekende, Manfred uit Aachen, die een ontstoken vinger heeft. Gaat inmiddels beter, alhoewel het ding nog steeds strak in het verband eigenwijs vooruit steekt. In de herberg is het een bont gezelschap, sommigen kennen we al.
We treffen Franse meiden, Poolse Mienen, vrouwtjes uit Duitsland, een Braziliaan, Canadezen, Spanjaarden die met de fiets zijn, Ieren en  Engelsen. Plus onze Koreaanse wandelmaat Kim die ergens een Japans vriendinnetje opgeduikeld heeft. Waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar. Alles koeterwaalt door elkaar, in allerlei taalcombinaties en met handen en voeten.
Ook wordt er van alles geleend, batterijladers, naalden, je hebt er geen idee van. Sommigen koken ook hun eigen potje, er worden kleren gewassen, dingen gerepareerd , was gedroogd en knijpers geleend. Soort middeleeuwse markt. Om toen uur gaat het licht uit, om 7.30 s' morgens maakt iemand het weer aan. Een groot deel van de familie is dan al vertrokken, sommigen kuieren al om een uur of zes in het donker aan. Het is maar waar je zin in hebt! Wij gaan niet meer in het donker, je breekt je nek op die geitenpaadjes bergop.
Via Soto de Luiña, Luarca, Navia en À Carida zijn we vandaag, woensdag 19 September, via Fiqueras een plaats aan de monding van de Eo, de grensrivier tussen Cantabrië en Galicië, die een prachtige delta vormt. Via het oversteken van een enorme brug in Ribadeo in Galicië aangekomen. We hebben de pijp uit, de route was op een paar bulten na, stom vervelend, veel verharde wegen of brede puinpaden, eindeloze maisvelden zoals bij ons thuis in Brabant. Het stonk er zelfs hetzelfde. Gisteren het laatste stuk ook al, de rest van de dag hebben we door enorme Eucalyptusbossen gehobbeld over smalle paadjes, met af en toe een pueblo, dat is Spaans voor een gehucht waar de wereld ophoudt, je niks te drinken kunt krijgen en alle honden als gekken tekeer gaan omdat ze aan een te zware ketting liggen. Ons Trees zou zeggen, hier mogen ze mij nog niet eens begraven! We maken zo wel kilometers, vandaag ruim 35 , maar je krijgt wel warme voetzolen van steeds dezelfde tred. Geef ons maar geitepaadjes en droge beekjes, is in elk geval lollig! In Navia, dat ook al aan een een prachtige baai ligt, de voorlaatste stop gingen we na het tapassen,zoals gebruikelijk een menuutje eten. We bestellen het Menu del Dia, dit bestaat bijna overal uit 3 gangen, brood, wijn en water en soms nog koffie en is goed en eenvoudig. Kost tussen 
de 9 en de 12 €. Krijgen we me daar toch mooi bestek, gereedschap en grote wijnglazen en een werkelijk prima maaltijd. We hebben er foto's van gemaakt, dus lijk zelf maar als je belangstelling hebt. Was echt te gek.
Het kostte overigens voor 2 all- in 18€.
Gul als we zijn hebben we er 20 van gemaakt!

Vanmorgen  zijn we bij dageraad uit Ribadeo vertrokken, met prachtig weer. We zijn gisteren de grens tussen het oude vorstendom Asturië en Galicië overgestoken, tegelijk met de brug, hier blijven we in tot Santiago.
Zoals ik al schreef waren de laatste dagen een beetje saai, nou dat is vandaag wel rechtgezet. De route was overweldigend. Mooie uitzichten, prachtige paden en wegen, steile hellingen waar geen end aan kwam, nergens een plaats waar je iets kon drinken, ouderwets afzien en genieten dus. Om halfvier waren we, na 7,5 uur in Lourenza, waar we nat en uitgeteld van de hitte de Refugio inrolden.
Nu zitten we gedoucht en gelaafd in een kroegrestaurant kijkend naar een enorme TV waar voetbal op is, aan de koffie een begin de maken met het verteren van de maaltijd. Over halfuurtje naar bed  en pitten. Zalig! Van Lourenza naar Abadin , vrijdag 21 september 

Vandaag verlaten we de vallei van de rivier de Eo, en lopen via Mondoñedo naar Abadin, een afstand van ruim 26 km. We vertrekken om  kwart voor 8, lopen echter al meteen verkeerd en zijn om 8 uur weer op ons uitgangspunt, kilometertje extra dus. Meteen gaat het steil omhoog en zo blijft het. Het is een prachtige route, mooi weer, zon en licht windje, met prachtige vergezichten, echt geweldig. Mondoñedo is een plaatje van een stadje, in de late middeleeuwen was dit een belangrijke stad in Galicië, en heeft de Spaanse koning hier voor de kerk  Pardo de Cela, laten onthoofden, die de aanvoerder het symbool was van de laatste weerstand tegen de central regering in Madrid. Zo ging dat vroeger, niks heropvoeding en zo, liggen, kop eraf, probleem opgelost. Bloedig volkje die Spanjaarden. 
Volgens ons gidsje is dit de zwaarste etappe van het Gallicische deel van de Camino del Morte, nou dat kan kloppen, eerst naar 175 meter, niet in een keer natuurlijk maar op en af, en vervolgens naar 550 meter, dat laatste was ruim 4 uur klimmen.  En precies als we een steil stuk hadden veegde iemand de wolken weg en zette de zon aan, speciaal voor mij denk ik. Heb nu ook boete gedaan voor alle toekomstige zondetjes ook, zit gebeiteld. Om half vijf liepen we Abadin binnen, ik voor het eerst zonder water, twee liter meegenomen en onderweg niks te vinden, de paar dorpjes waar we door kwamen waren prachtig maar de bewoners hadden zich waarschijnlijk verstopt, niemand gezien. Zit nu lekker gedoucht met een Cervaza con limon, bij te komen en dit neer te tikken. Kan de oorspronkelijke letters niet meer vinden. We hebben wifi gevonden, dus jullie kunnen weer effe bijleren. 

Groet, ook namens Romano en dank voor de belangstelling.
P.S voor iedereen die nieuwsgierig is vandaag 23 september zijn we in Baamonde, tot Santiago is het nog 104 kilometer. Wij verwachten daar vrijdag aan te komen.